انسان وقتی انسان است که

خودش را معیار همه چیز نداند و

باور کند که ممکن است

خیلی ها

خیلی چیزها را بهتر از او بفهمند.

 گرفته شده از وبلاگ پروانه های آبی عشق

آرام باش،

حوصله کن،

آب های زودگذر،

هیچ فصلی را نخواهند دید

از ریگ های ته جویبار شنیده ام

مهم نیست که مرا

از ملاقات ماه و گفت و گوی باران

بازداشته اند.

من برای رسیدن به آرامش

تنها به تکرار اسم تو

پسنده خواهم کرد...

حالا آرام باش

همه چیز درست خواهد شد...

عشق شاید تنها جایزه این روزگار نامهربان است


که برای بردنش نیازی به پارتی نیست!!!


برایش مهم نیست که تو شاهی یا گدا


مردی یا زن!


پیری یا جوان ...


هرچه که هستی . باش!


فقط تنها شرطش این است


که ارزش آن را بشناسی و حرمتش را نگه داری.

 در بن بست زندگی راه آسمان همیشه باز است

نفس عمیقی بکشید و دوباره تلاش کنید

رویاها تاریخ انقضا ندارند.

زمان بی کرانه را
تو با شمار عمر ما مسنج
به پای او دمی ست این درنگ درد و رنج
به سان رود
که در نشیب دره سر به سنگ می زند رونده باش
امید هیچ معجزی ز مرده نیست
زنده باش!!

باز آى و دل تنـگ مرا مونس جان بـاش /

وین سوخته را محـرم اســرار نهان بـاش

زان باده که در میکده عشـق فروشــند/

ما را دو سه ساغر بده و گو رمضان باش...

ماه رمضان مبارک

اگر ماه بودم به هر جا که بودم سراغ تو را

از"خدا" میگرفتم.....

وگر سنگ بودم به هر جا که بودی  سر رهگذار

تو جا می گرفتم.....

اگر ماه بودی به صد ناز شاید  شبی بر لب بام

من مینشستی.....

وگر سنگ بودی به هر جا که بودم  مرا

میشکستی...مرا میشکستی....

خـــدایا....!

جسم من دشتی است ؛ که بذر نیکی در آن می کارم

وبا نام تو آن را آبیاری می کنم

تا گل عطر آگین حضورت در قلبم بروید...

مــــــــــعبودا ....!

چون ماهیان که از عمق ووسعت دریا بی خبرند

عظمت عشق تو را نمی شناسم !!

فقط میدانم که معبود این دل خسته هستی

واگر دیده از من برگیری

خواهم مرد...